Budynek Muzeum Narodowego w Warszawie jest jednym z najważniejszych obiektów kultury w Polsce i zarazem jednym z największych przedsięwzięć architektonicznych okresu międzywojennego. Został zaprojektowany przez Tadeusza Tołowińskiego i Antoniego Dygata, a jego budowa rozpoczęła się w 1927 roku na terenie dawnych Ogrodów Wahla – popularnego miejsca rekreacji i rozrywki warszawiaków. Proces realizacji przeciągnął się aż do 1938 roku, na co wpływ miały zarówno problemy finansowe miasta, jak i bankructwa wykonawców. Pomimo trudności, w miarę postępu robót stopniowo udostępniano zwiedzającym pierwsze ekspozycje w ukończonych skrzydłach.

W czasie II wojny światowej gmach doznał poważnych uszkodzeń, zarówno podczas oblężenia w 1939 roku, jak i w czasie powstania warszawskiego w 1944 roku. Zniszczeniom uległa część elewacji oraz fragmenty dachu i wnętrz. Szczególnie dramatycznym okresem była systematyczna grabież zbiorów przez okupantów – wiele z nich zostało wywiezionych do Niemiec. Dzięki ogromnemu zaangażowaniu pracowników muzeum, którzy prowadzili dokumentację wywożonych eksponatów, znaczną część kolekcji udało się po wojnie odzyskać. W kolejnych latach, dzięki pracy nad odbudową i powiększaniem zasobów, liczba obiektów w zbiorach wzrosła czterokrotnie w ciągu zaledwie dekady.

Rosnące potrzeby instytucji wymusiły rozbudowę gmachu, zrealizowaną w latach 1964–1972 według projektu Karola Goławskiego i Stefana Kozińskiego. Modernizacja wprowadziła dodatkowe skrzydła i powiększyła powierzchnię ekspozycyjną. Ostatnia gruntowna przebudowa miała miejsce w latach 1995–2007 i objęła zarówno prace konserwatorskie, jak i dostosowanie obiektu do nowoczesnych standardów muzealnictwa.

Architektonicznie Muzeum Narodowe reprezentuje modernizm z elementami monumentalizmu. Jego bryła opiera się na kompozycji trzech równoległych skrzydeł, do których prostopadle przylegają cztery kolejne, co tworzy przejrzysty i monumentalny układ przestrzenny. Elewacje budynku obłożone zostały jasnym piaskowcem, co nadaje całości powagę i monumentalny charakter. Masywne pionowe słupy rytmizują fasady, a pomiędzy nimi rozmieszczono szerokie okna doświetlające wnętrza. Wyjątkowym rozwiązaniem jest centralna część gmachu, gdzie sale wystawowe pierwszego piętra doświetlają świetliki ponad dachem, co było nowoczesnym i funkcjonalnym rozwiązaniem architektonicznym. Całość zwieńczono płaskim dachem pokrytym papą.

Zakres naszych prac obejmował wykonanie skanowania laserowego całego gmachu oraz opracowanie inspekcyjnego modelu fotogrametrycznego. Na tej podstawie dostarczona została kompletna, oczyszczona i prawidłowo poskładana chmura punktów, stanowiąca wiarygodny materiał wyjściowy do dalszych analiz i opracowań. Był to największy pod względem liczby stanowisk projekt w historii naszych realizacji – łącznie wykonano 3 414 stacji skanowania, co zapewniło wymaganą gęstość i precyzję danych.

Zgodnie z wytycznymi inwestora, szczegółowa inwentaryzacja została przeprowadzona jedynie dla wybranego fragmentu obiektu. Dla tego zakresu opracowano zarówno dokumentację 2D, jak i model 3D, prezentujący możliwości wykorzystania pozyskanych danych w środowisku cyfrowym. Dzięki temu zademonstrowano praktyczne zastosowania technologii skanowania i fotogrametrii w analizie architektonicznej, planowaniu modernizacji oraz przygotowaniu przyszłych projektów konserwatorskich.